Inspiratie https://mh.bmj.com/content/43/1/55

Henriette Lacks en de 'HeLa'-cellen

















In 1951 bezocht een jonge moeder van vijf, Henrietta Lacks genaamd, het Johns Hopkins-ziekenhuis en klaagde over vaginale bloedingen. Bij onderzoek ontdekte de bekende gynaecoloog Dr. Howard Jones een grote, kwaadaardige tumor op haar baarmoederhals. In die tijd was het Johns Hopkins Hospital een van de weinige ziekenhuizen waar arme Afro-Amerikanen werden behandeld.

Zoals uit medische gegevens blijkt, begon mevrouw Lacks radiumbehandelingen te ondergaan voor haar baarmoederhalskanker. Dit was destijds de beste medische behandeling voor deze vreselijke ziekte. Een monster van haar kankercellen dat tijdens een biopsie was verkregen, werd naar het nabijgelegen weefsellaboratorium van Dr. George Gey gestuurd. Jarenlang had Dr. Gey, een vooraanstaand kanker- en virusonderzoeker, cellen verzameld van alle patiënten die met baarmoederhalskanker naar het Johns Hopkins Hospital kwamen, maar elk monster stierf snel in het laboratorium van Dr. Gey. Wat hij snel zou ontdekken, was dat de cellen van mevrouw Lacks anders waren dan alle andere die hij ooit had gezien: waar andere cellen zouden sterven, verdubbelden de cellen van mevrouw Lacks elke 20 tot 24 uur.

Tegenwoordig worden deze ongelooflijke cellen - bijgenaamd 'HeLa'-cellen, van de eerste twee letters van haar voor- en achternaam - gebruikt om de effecten van toxines, medicijnen, hormonen en virussen op de groei van kankercellen te bestuderen zonder op mensen te experimenteren. Ze zijn gebruikt om de effecten van straling en vergiften te testen, om het menselijk genoom te bestuderen, om meer te leren over hoe virussen werken, en speelden een cruciale rol bij de ontwikkeling van het poliovaccin.

Hoewel mevrouw Lacks uiteindelijk stierf op 4 oktober 1951, op 31-jarige leeftijd, blijven haar cellen de wereld beïnvloeden.

Dit is heel controversieel geworden ziens het in het licht is gekomen dat niet Henrietta of haar familie op de hoogte waren gesteld van wat er met haar biologisch materiaal werd gedaan. Pas na 25 jaar is dit aan haar familie bekend gemaakt, terwijl haar celen vaak gebruikt zijn voor medicijnen en er is geld mee verdien waarvan haar familie niks van heeft ontvangen.